Τελευταία νέα
ΑρχικήΣτήλεςΆρθραΑντιθέσεις στην Ελούντα

Αντιθέσεις στην Ελούντα

Αντιθέσεις στην Ελούντα
του Γιώργου Τριανταφύλλου

Την περασμένη Κυριακή, θέλετε λόγω της καλοκαιρινής ημέρας, θέλετε γιατί είμαστε φανατικοί αντι-σπιτόγατοι, αναχωρούμε από το Ηράκλειο και σε μια ώρα βρισκόμαστε στην Ελούντα και από εκεί με ένα μικρό και όμορφο καΐκι βάζουμε πλώρη για τη Σπιναλόγκα.

Κάποια αξιοθέατα ή τοποθεσίες πρέπει τελικά να τα επισκέπτεσαι στη σωστή ηλικία.
Για μένα ήταν η τρίτη ή τέταρτη φορά που είχα επισκεφτεί το νησί, παιδί του δημοτικού με το μικρά κοντά παντελονάκια. Η Ειρήνη επηρεασμένη από πρόσφατο βιβλίο που είχε διαβάσει ενθουσιάστηκε στην ιδέα να πάμε στην γνωστή – άγνωστη Σπιναλόγκα.

Στο καΐκι λιγοστοί βορειοευρωπαίοι τουρίστες με ηλιοκαμένη και ξεφλουδισμένη επιδερμίδα αδημονούν να φτάσουν στο νησί των Λεπρών. Μόνο τα πολύχρωμα βραχιολάκια τους, πρόδιδαν πως προέρχονται από κάποιο ξενοδοχείο all inclusive σαν αμνοερίφια που σημαδεύονται για να ελέγχονται καλύτερα. Με μια φωτογραφική στο χέρι και κάποιοι εξ αυτών με έναν χάρτη ή ένα ενημερωτικό έντυπο απολάμβαναν το μοναδικό τοπίο όπως άλλαζε συνεχώς όψη.

Από τα πρώτα σου βήματα στο νησί σε κυριεύει μια αύρα μυστηρίου και μια αγωνία για ανακάλυψη του άγνωστου. Ξεφεύγοντας από το πλήθος των τουριστών ανακαλύπτεις μικρά δρομάκια που σε οδηγούν σε μεγάλα και μικρά κτίρια, στα τείχη, στον προμαχώνα, στο κοιμητήριο, στο νοσοκομείο, στο απολυμαντήριο. Μπαίνουμε – παράνομα ίσως – σε κάποια μισογκρεμισμένα σπίτια. Προσπαθείς να το αναβιώσεις. Εκεί πρέπει να ήταν ο φούρνος, οι σκάλες, το υπνοδωμάτιο, ο κήπος.

Χτίζεις με τη σκέψη σου το περιβάλλον της εποχής εκείνης. Σε ένα δωμάτιο αναγράφεται η ιστορία του νησιού. Αναρίθμητοι κατακτητές, πειρατές, Ενετοί, Οθωμανοί  και άλλοι. Μετά από μια ώρα αναζήτησης έχει συμβεί το απρόσμενο. Το μέρος σε έχει κυριεύσει. Νοιώθεις τη δυστυχία, βλέπεις στα δρομάκια τους απόκληρους της εποχής εκείνης. Ένα συναίσθημα υπερτερεί όμως, αυτό της απομόνωσης. Οι κάτοικοι του νησιού βρίσκονταν σε αναγκαστική απομόνωση από την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία. Έβλεπαν τους ελεύθερους πολίτες από απόσταση δίχως να μπορούν να αλλάξουν το πεπρωμένο τους.

Δεν είχαμε σκοπό να γράψουμε αυτή την εμπειρία μας εάν δεν συναντούσαμε μισή ώρα μετά, μιας άλλης μορφής «απομόνωση». Μια απομόνωση ηθελημένη και ακριβοπληρωμένη.

Μετά την επίσκεψή μας στη Σπιναλόγκα πήγαμε σε γνωστό ξενοδοχείο της περιοχής όπου ένας φίλος μας, στέλεχος του ξενοδοχείου είχε αναλάβει να μας ξεναγήσει σε όλους του χώρους της επιχείρησης.

Κατά τη διάρκεια της ξενάγησης προσπαθούσα να εντοπίσω τους λόγους που κάποιος θα πλήρωνε από 2.000 έως 15.000 ευρώ τη βραδιά για να απολαύσει υπηρεσίες που προφανώς στη χώρα του δεν μπορεί να έχει. Όλες μου οι υποθέσεις απέβησαν άκαρπες και έτσι έθεσα ανοικτά το ερώτημα στο φίλο μου.

«Βρε Μιχάλη, πες μου γιατί κάποιος να δώσει τόσα χρήματα για μια βραδιά;»  «Τι του προσφέρεις;»
«Είναι πολύ απλό» απαντάει και μας δείχνει έναν δίμετρο πετρόκτιστο τοίχο περιμετρικά ενός δωματίου τύπου bungalow.
«Προσφέρουμε privacy – ιδιωτικότητα. Μέσα στο δωμάτιό του ο πελάτης μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, ακόμα να κυκλοφορεί όπως θέλει και κανείς δεν τον βλέπει».

Οι πελάτες αυτής της κατηγορίας δεν έρχονται για να τριγυρνάνε όλη τη νύκτα στα μπαρ των παραθαλάσσιων θέρετρων, ούτε να τους φωτογραφίζουν οι γνωστοί μας παπαράτσι.

«Απομόνωση Γιώργο, απομόνωση» εξηγεί η Ειρήνη με χαμόγελο και έκπληξη από τη διαπίστωσή της. Μια διαπίστωση που μας έφερε την ίδια στιγμή στο μυαλό τα μικρά σπιτάκια που περπατήσαμε στο μικρό νησί απέναντι.

Αλήθεια, από τη μια έχουμε την απομόνωση των Λεπρών της Σπιναλόγκας, μια απομόνωση αναγκαστική, τιμωρία και εκδίκηση από την κοινωνία προς τα νοσούντα μέλη της. `Ανθρωποι απόβλητοι, έκβλητοι, απόκληροι από την ίδια την κοινωνία – μάνα που τους μεγάλωσε. Μια  φυλακή που στις μέρες μας έγινε τουριστικό αξιοθέατο.

Και από την άλλη μεριά έχουμε μια απομόνωση ηθελημένη, επιθυμητή, ονειρεμένη, μέσα στη χλιδή των υλικών απολαύσεων, ενδεχομένως κίβδηλων αισθήσεων, μια απομόνωση μακριά από τα βλέμματα των κοινών θνητών και την ίδια στιγμή μοναχική και πολυδάπανη.

Αλήθεια ποιός από τους πρωταγωνιστές μας θα άντεχε περισσότερο σε μια φαντασιακή και ουτοπική αλλαγή ρόλων…

Ο λεπρός σε ένα πολυτελές bungalow με τον δίμετρο τοίχο περιμετρικά ή ο εύπορος τουρίστας στο μικρό σπιτάκι του λεπρού στη Σπιναλόγκας;

O κ. Γιώργος Τριανταφύλλου είναι μεταπτυχιακός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.

Το άρθρο επιμελήθηκε η Ειρήνη Στρατάκη, απόφοιτη Εκπαιδευτικής & Κοινωνικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.

Επιθεωρητής Εργασίας | + Άρθρα

O Δρ. Γεώργιος Τριανταφύλλου είναι Επιθεωρητής Εργασίας και υποψήφιος διδάκτορας στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης με θέμα «Η βία και η παρενόχληση στον ξενοδοχειακό χώρο και ο ρόλος της Επιθεώρησης Εργασίας στην καταπολέμηση του φαινομένου»

29/03/2024
28/03/2024
27/03/2024
26/03/2024
22/03/2024
21/03/2024