Θέσεις & Αντιθέσεις
Περί Τουριστικών Σωματείων το Ανάγνωσμα…
του Περικλή Ν. Λύτρα
Στην Ελλάδα – όπως και σ` όλο τον κόσμο – η τουριστική κοινωνία είναι οργανωμένη σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό, διεθνές και παγκόσμιο επίπεδο. Η οργάνωση αυτή του τουρισμού κάθε άλλο παρά τυχαία είναι, καθ` όσον αποτελεί αναγκαιότητα, αλλά και επιστέγασμα κάθε ορθολογικής προσπάθειας ανάπτυξής του σε όλα τα επίπεδα.
Στο πλαίσιο αυτό κάθε (τουριστική ή μη τουριστική) χώρα επιχειρεί με κάθε δυνατό τρόπο, να δημιουργήσει ένα σύστημα οργανωμένων αξιών, μέσω του οποίου θα δυνηθεί, να βάλει τις βάσεις προώθησης του τουριστικού της μοντέλου που έχει επιλέξει σε διάφορα επίπεδα. Αυτό ακριβώς το σύστημα οργανωμένων αξιών έχει υιοθετήσει, όπως είναι φυσικό άλλωστε, η χώρα μας, στην οποία ανθούν τα σωματεία κάθε λογής, έχοντας το καθένα από αυτά διαφορετικά δεδομένα.
Διατυπώνω ευθύς εξ` αρχής τη θέση μου, ως άνθρωπος που επί μακράν σειράν ετών
όχι μόνο συμμετείχα σε πολλά και σε διαφορετικά σωματεία του χώρου στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αλλά και υπήρξα μέλος, γενικός γραμματέας, αντιπρόεδρος ή και πρόεδρός τους.
Συνεπώς η όλη προσωπική μου στάση απέναντι στο θεσμό των σωματείων – τον οποίο σήμερα δεν υπηρετώ με δική μου πάντοτε πρωτοβουλία – φανερώνει τη θετική μου γνώμη και άποψη γι αυτά, έτσι που οι όποιες αιτιάσεις και αντιθέσεις μου στη συνέχεια, να μπορούν, να εκληφθούν τουλάχιστον ως έχουσες αντικειμενική και όχι υποκειμενική υπόσταση.
Αντίθεση 1η: Όχι σε σωματεία “μαϊμού”…
Η αντίθεση αυτή αφορά πολλές και διαφορετικές κατηγορίες σωματείων στον τουρισμό, που έχουν σαν κύριο χαρακτηριστικό τους την έλλειψη καταστατικής νομιμότητας. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν σωματεία, τα οποία:
- λειτουργούν παράνομα μιας και δεν κάνουν Γενικές Συνελεύσεις, Διοικητικά Συμβούλια, δεν έχουν προϋπολογισμούς ή απολογισμούς και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανένα, αφού δεν ελέγχονται από κάποιον φορέα,
- είναι ψευδεπίγραφα, αφού άλλα γράφει ο τίτλος (η επωνυμία) τους και εντελώς άλλα έχουν ως δραστηριότητες ή κάνουν προς τα έσω ή προς τα έξω,
- είναι ανύπαρκτα, καθ` όσον έχουν επικεφαλής ή μόνο Πρόεδρο χωρίς να υπάρχει Διοικητικό Συμβούλιο και μέλη του,
- είναι κερδοσκοπικά, ενώ η αποφάσεις των δικαστηρίων έχουν αναγνωρίσει τον μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα τους,
- είναι από άποψη μελών γερασμένα ή δεν εγγράφουν νέα μέλη, ώστε τα προεδρεία τους να μπορούν, να πετυχαίνουν την ισοβιότητα, ως άλλοι οιονεί “αθάνατοι”,
- είναι “αρχηγικού τύπου σωματεία”, τα οποία συχνότατα έχουν την απαίτηση και τα καταφέρνουν να επιδοτούνται (ναι!), να ενισχύονται από τον κρατικό “κορβανά” μάλιστα, ή να καλούνται ως σύμβουλοι κρατικών οργανισμών και υπηρεσιών,
- είναι σωματεία που δεν έχουν λόγο ύπαρξης, παρ` όλα αυτά υπάρχουν για λόγους Δημοσίων Σχέσεων, δημοσιότητας, προσωπικής προβολής κάποιων ή ακόμη και για οικονομικούς λόγους και εντάξεις σε προγράμματα.
Είναι σαφές λοιπόν, ότι σωματεία που ανήκουν σε μία ή και περισσότερες από τις προαναφερθείσες επτά κατηγορίες σε καμία περίπτωση δεν μπορούν, ούτε να φαίνονται, ούτε να προβάλλονται, ούτε να χρησιμοποιούνται από οιονδήποτε κρατικό φορέα, πολύ δε μάλλον να επιδοτούνται ή να χρηματοδοτούνται.
Μερικές κραυγαλέες περιπτώσεις μάλιστα θα απαιτούσαν και εισαγγελική παρέμβαση, αλλά αυτά είναι πολύ ψιλά γράμματα…
Αντίθεση 2η: Όχι στην πανσπερμία σωματείων…
Υπό φυσιολογικές συνθήκες το να υπάρχουν πολλά και διαφορετικά σωματεία στον τουρισμό – όπως και σε οποιονδήποτε άλλο χώρο – φαντάζει από αναγκαίο ή έστω ακόμη ως κάτι επιθυμητό και υγιές.
Από το σημείο αυτό όμως μέχρι του σημείου να συστήνονται άνευ λόγου σωματεία, να συστήνονται σωματεία δήθεν συνδικαλιστικού χαρακτήρα αλλά στην πραγματικότητα ανταγωνιστικά κάποιων άλλών, να συστήνονται σωματεία ώστε να καθίστανται κάποιοι μεμονωμένοι επιχειρηματίες ομάδα πίεσης προς πάσαν κατεύθυνση, η απόσταση είναι όντως πολύ μεγάλη.
Το να υπάρχουν πολλά και διαφορετικά σωματεία στον τουρισμό δεν είναι κακό. Το να υπάρχουν “εικονικά” και “αδιευκρίνιστου ρόλου” σωματεία είναι το κακό!
Αντίθεση 3η: Όχι στα ίδια πρόσωπα 10, 15, 20, 25 χρόνια…
Από όταν εγώ ασχολούμαι με τον τουρισμό το 1979-1980 και το 1982 έγραψα το πρώτο βιβλίο μου, οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι εξακολουθούν, να βρίσκονται στα κύρια σωματειακά – συνδικαλιστικά πόστα.
Τι κι αν κουράστηκαν, τι κι αν γέρασαν, τι κι αν τους βαρέθηκαν οι ομόλογοί τους, οι φίλοι και οι εχθροί τους αυτοί εκεί στις επάλξεις ως ισόβιοι παντογνώστες και σωτήρες του ελληνικού τουρισμού.
Μήπως καταντώ γραφικός με αυτές τις απόψεις; Μήπως αιθεροβάμων; Μήπως ρομαντικός; Εγώ απλώς αναρωτιέμαι! Εσείς το κρίνετε …
