Σχολιασμός της τραγικής εικόνας που προβάλει η χώρα μας στο εξωτερικό.
Με αφορμή το άρθρο της κας Καραντζαβέλου για το τραγικό και πρωτοφανές περιστατικό που στοίχισε τη ζωή σ’ έναν παρ’ ολίγο επιβάτη του Blue Horizon αλλά και διάφορες πρόσφατες ειδήσεις, θα ήθελα να συσχετίσω την τρέχουσα επικαιρότητα με την προσπάθεια προώθησης της τουριστικής εικόνας της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές.
Ξεκινώ με τη δολοφονία του άτυχου νέου που πλήρωσε με τη ζωή του την προσπάθειά του να προλάβει το πλοίο του για την Κρήτη: Η είδηση έκανε το γύρο του κόσμου και σίγουρα θα προκάλεσε αποτροπιασμό στη διεθνή κοινή γνώμη ανάλογο μ’ αυτόν που ένοιωσαν κι εξακολουθούν να νοιώθουν όλοι οι Έλληνες αυτές τις μέρες.
Γνωρίζοντας πώς λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα, δεν πιστεύω πως θα τιμωρηθούν όπως πρέπει οι δολοφόνοι του άτυχου Αντώνη. Ο αγανακτισμένος κόσμος κάποια στιγμή θα βαρεθεί να ασχολείται με το έγκλημα, οι δολοφόνοι θα επικαλεστούν πλείστα όσα ελαφρυντικά που θα επινοήσουν οι δικηγόροι τους και ο “βαρύς πέλεκυς της Δικαιοσύνης” που προαναγγέλλει η κα Καραντζαβέλου θα αποδειχτεί πως ήταν από βαμβάκι. Αλλά ακόμα κι αν επιβληθεί κάποια τιμωρία που θα ικανοποιήσει πρόσκαιρα την αγανακτισμένη κοινή γνώμη, η ποινή δεν πρόκειται να μακροημερεύσει: Οι συνήγοροι θα εφεσιβάλλουν την απόφαση κι όπως γίνεται κατά κανόνα, οι κατηγορούμενοι θα πέσουν στα μαλακά.
Σε μια ευνομούμενη χώρα, ο αρμόδιος υπουργός θα είχε υποβάλλει την παραίτησή του χωρίς καθυστέρηση επειδή θεωρείται ηθικά υπεύθυνος. Στην Ελλάδα όμως τέτοιες ευαισθησίες δεν έχουν πέραση. Κι ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας όχι μόνο δεν ανέλαβε τις ευθύνες του αλλά και εξίσωσε το θύμα με τους θύτες του! Το μόνο που δεν είπε ήταν πως καλά έκαναν που τον πέταξαν στη θάλασσα… Κι επιχείρησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις με μια φαιδρή δικαιολογία περί “άτυχης διατύπωσης”. Τι λέει γιαυτό η υπουργός Τουρισμού που αγωνίζεται να προβάλλει τη χώρα στις τουριστικές αγορές της Γης; Και τι θα πει άραγε αν ένας ξένος δημοσιογράφος της ζητήσει να πάρει θέση; Πιστεύει μήπως πως ο ελληνικός τουρισμός είναι αλώβητος από τέτοια φαινόμενα;
Η χώρα μας βίωσε φέτος μια σειρά από πρωτοφανείς καταστροφές. Πρώτα οι εξοντωτικές πυρκαγιές που μετέτρεψαν μεγάλο μέρος της Ρόδου κι ολόκληρο το δασωμένο νομό Έβρου σε κρανίου τόπο κι ύστερα οι κατακλυσμιαίες βροχές που έπνιξαν τη Θεσσαλία και άλλες περιοχές. Τα δημοφιλέστερα χωριά του Πηλίου καταστράφηκαν και περιοχές της ανατολικής και νότιας Πελοποννήσου παρασύρθηκαν από τα νερά. Θα χρειαστούν αρκετά χρόνια για να ξανασταθούν στα πόδια τους. Κι ο τουρισμός θα τα ξεχάσει για καιρό με όποιες -οικονομικές και άλλες- συνέπειες συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Η πικρή και οικονομικά δυσβάσταχτη εμπειρία μπορεί να έχει και συνέχεια λόγω της κλιματικής αλλαγής και του φαινoμένου El Niño που προβλέπεται να εντείνει τις πρωτοφανείς θερμοκρασίες που βίωσε φέτος η χώρα μας και πολλές περιοχές της Ευρώπης. Είμαστε προετοιμασμένοι για μια τέτοια επιδείνωση; Μπορεί να αντέξει η Ελλάδα έναν ακόμα μεγαλύτερο καύσωνα που θα ξεράνει ότι κάθε καλλιεργήσιμο έδαφος, θα λαμπαδιάσει όποια δάση απέμειναν και πιθανόν να προκαλέσει και έλλειψη νερού; Πώς αντιμετωπίζει η κυβέρνηση ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Θα πάρει σοβαρά μέτρα πρόληψης για να περισώσει όσο πράσινο απέμεινε και να μη μετατρέψει την Ελλάδα σε Σαχάρα ή θα συνεχίσει να ελπίζει σε εκατομμύρια τουριστών με διαφημίσεις για ήλιο (που ζεματάει), θάλασσα, συρτάκι και σουβλάκι. Μπορούν οι τουριστικά υπεύθυνοι να λειτουργήσουν στη λογική της ασφάλειας των επισκεπτών ή πιστεύουν πως οι ξένοι είναι αναλφάβητοι και πάνε όπου τους προτρέπει μια διαφήμιση;
Διαβάζοντας την είδηση για την πιλοτική εφαρμογή των ζωνών επισκεψιμότητας στην Ακρόπολη και το όριο των 20.000 επισκεπτών ημερησίως, αναρωτήθηκα πόσο βιώσιμο μπορεί να είναι ένα μέτρο που είναι γεμάτο περιορισμούς και ουσιαστικά δεν επιτρέπει στον επισκέπτη της Ακρόπολης να παραμείνει στο μνημείο για περισσότερα από λίγα λεπτά. Δεν ξέρω πόσα, αλλά διαιρώντας τον μέγιστο καθημερινό αριθμό των 20.000 επισκεπτών με τον αριθμό των 12 ωρών της καθημερινής καλοκαιρινής λειτουργίας, συμπεραίνω πως αναλογούν 1667 επισκέπτες σε κάθε ώρα, με προϋπόθεση προαγοράς εισιτηρίου για συγκεκριμένη ωριαία χρονοθυρίδα. Διερωτώμαι λοιπόν αν η Ακρόπολη χωρά 1667 επισκέπτες ταυτόχρονα ή 3.000 άτομα στην πιο περιζήτητη πρωινή ώρα! Αναρωτιέμαι επίσης αν είναι δυνατή η ταυτόχρονη είσοδος στην Ακρόπολη τόσων επισκεπτών και με ποιο τρόπο και σε πόσο χρόνο θα υποχρεώνονται να φύγουν για να ανέβουν οι επισκέπτες της επόμενης ώρας. Και πώς θα αντιμετωπίζονται όσοι δυσφορούν για την ανεπάρκεια του χρόνου παραμονής και τις προτροπές/πιέσεις για αποχώρηση προκειμένου να μπουν οι επόμενοι επισκέπτες.
Φαντάζομαι το θέαμα χιλιάδων επισκεπτών που έρχονται από κάθε μέρος της Γης και πρέπει να λειτουργήσουν ρομποτικά για να ικανοποιήσουν την επιθυμία να φωτογραφηθούν με φόντο τον Παρθενώνα ή τις Καρυάτιδες αλλά δεν θα έχουν αρκετό χρόνο για μια στοιχειώδη ξενάγηση. Και ποιος -και με ποιο τρόπο- θα τους υποχρεώνει να φύγουν για να μπουν οι επόμενοι; Στο Λούβρο για να δει κανείς για λίγα δευτερόλεπτα τη Τζοκόντα ή τη Νίκη της Σαμοθράκης απαιτείται προαγορά εισιτηρίου με προκράτηση χρόνου επίσκεψης και παραμονής, ίσα που προλαβαίνει ο επισκέπτης να τραβήξει μια φωτογραφία. Ανάλογες απαιτήσεις έχουν τα Μουσεία του Βατικανού, η Πινακοθήκη Uffizi της Φλωρεντίας, το Rijksmuseum του Άμστερνταμ, το Μουσείο Πράδο της Μαδρίτης κ.ά. Στο Επαρχιακό Μουσείο Γκανσού στο Λαντσόου της Κίνας χρειάστηκε να πάω τρεις φορές για να δω από απόσταση (λόγω πολυκοσμίας) το περίφημο Φτερωτό Άλογο του Γκανσού, σύμβολο του εθνικού τουρισμού της χώρας. Ας υπολογίσουν σωστά οι ιθύνοντες για τις μεθόδους επίσκεψης που μελετούν κι ας μη ξεχνούν πως για τους περισσότερους ξένους η επίσκεψη της Ακρόπολης είναι όνειρο ζωής. Αν το όνειρο γίνει εφιάλτης η δυσφήμιση θα είναι καταλυτική.
Διευθύνει το Ταξιδιωτικό Γραφείο Tropical Tours από την ίδρυσή του το 1987 και διακονεί τον τουρισμό για 52 συνεχή χρόνια
