Μεγάλες ελλείψεις υποδομών όπως αυτή των δημοσίων WC στο κέντρο της πόλης, δείχνουν μια άσχημη εικόνα για την Αθήνα στους τουρίστες.
Με αφορμή την συνάντηση της ηγεσίας του FedHATTA με τον δήμαρχο κ. Κώστα Μπακογιάννη για την αναβάθμιση του Αθηναϊκού Τουρισμού, θα ήθελα να διατυπώσω κάποια σχόλια για την ζοφερή εικόνα που παρουσιάζει σε κάποια θέματα η Αθήνα με τα οποία κανείς δεν φαίνεται να ενοχλείται. Θεωρώ υποχρέωσή μου να ξεκαθαρίσω πως αν και υπηρετώ τον ταξιδιωτικό κλάδο επί 52 χρόνια δεν έχω καμιά σχέση με τον εισερχόμενο τουρισμό και δεν θεωρώ τον εαυτό μου αυθεντία σε οποιαδήποτε σχετική δραστηριότητα. Είμαι απλά ένας πολίτης που προβληματίζεται από τις πρακτικές που βιώνω καθημερινά στις μετακινήσεις μου στο κέντρο της πόλης όπου έχω την ατυχία να εργάζομαι.
Το πρώτο θέμα για το οποίο προβληματίζομαι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σ’ αυτή την πόλη είναι η παντελής έλλειψη δημόσιων WC. Απ’ όσο είμαι σε θέση να ξέρω, υπάρχει μόνο μια τέτοια “τουαλέτα” στο Σύνταγμα, ίσως και μια δεύτερη κάπου στον Εθνικό Κήπο. Δεν έχω επισκεφθεί αυτούς τους χώρους και δεν γνωρίζω το επίπεδο καθαριότητας ή λειτουργικότητάς τους. Πιθανολογώ πάντως πως δεν θα απέχουν πολύ από την περιγραφή που έκανε ο Νίκος Τσιφόρος για μια τουαλέτα στην οποία κατέφυγε κατά τη διάρκεια μιας περιήγησής του στα Καρπάθια: “ Άνοιξα την πόρτα κι ένα εκατομμύριο μύγες με υποδέχτηκαν με ζητωκραυγές”… Ίσως οι μονάκριβες τουαλέτες της απερίγραπτης πόλης μας να είναι σε καλύτερη κατάσταση αλλά δυο τουαλέτες σε μια πόλη (και μάλιστα ευρωπαϊκή πρωτεύουσα) τριών και πλέον εκατομμυρίων κατοίκων, συνιστά αποθέωση της φαιδρότητας! Παλαιότερα, πριν το 2004, υπήρχε άλλη μια τέτοια τουαλέτα στο σταθμό του ΗΣΑΠ στην Ομόνοια. Φαίνεται όμως πως ήταν βαρύ το φορτίο της φροντίδας της, γιαυτό και την έκλεισαν. Και θεωρώ βέβαιο πως πρέπει να υπάρχει κοινόχρηστη τουαλέτα και στη Βαρβάκειο Αγορά. Για τολμηρούς χρήστες…
Συχνά-πυκνά με σταματούν στο δρόμο ξένοι τουρίστες -συνήθως κάποιας ηλικίας- για να με ρωτήσουν πού βρίσκεται η πλησιέστερη public convenience. Και νοιώθω αμήχανα όντας υποχρεωμένος να απαντήσω πως η Αθήνα δεν έχει τέτοιες “ευκολίες”! Και πως ο ασφαλέστερος τρόπος για να ικανοποιήσουν μια σωματική ανάγκη τους είναι είτε να γυρίσουν στο ξενοδοχείο τους αν είναι κοντά, ή να καταφύγουν στο κοντινότερο εστιατόριο για να παραγγείλουν κάποιο φαγώσιμο και να στοιχειοθετήσουν το δικαίωμα χρήσης της τουαλέτας του μαγαζιού.
Θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε πώς θα αντιδρούσε ο κ. Μπακογιάννης ή ο κ. Τσιλίδης αν βρίσκονταν, ας πούμε, στο Παρίσι ή στη Βιέννη και μάθαιναν πως δεν υπάρχουν κοινόχρηστες τουαλέτες σ΄αυτές τις πόλεις. Και, για να πάμε κάπως μακρύτερα, στην Ιαπωνία υπάρχουν κοινόχρηστες τουαλέτες και στο τελευταίο χωριό, και δίπλα σ’ οποιοδήποτε σχετικά σημαντικό αξιοθέατο. Με λεκάνες και νιπτήρες από πορσελάνη, αυτόματο εξαερισμό και ηλεκτρονικούς αισθητήρες ροής νερού. Στα ταξίδια μας στην Ιαπωνία περιλαμβάνεται επίσκεψη σε ένα μουσείο στην Κανάζαβα οι τουαλέτες του οποίου αποθεώνουν την πολυτέλεια και καθαριότητα. Και ναι μεν δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουμε στο επίπεδο της Ιαπωνίας, αλλά ας κάνουμε κάτι για να μη γελάνε ντόπιοι και ξένοι εις βάρος μας.
Αναβάθμιση της τουριστικής εικόνας της Αθήνας δεν είναι δυνατή με το χάλι του Ηλεκτρικού Σιδηρόδρομου που έχει αφεθεί στην τύχη του από τους υπεύθυνους για τη λειτουργία, συντήρηση και γενικότερη διαχείριση. Οι συρμοί των ΗΣΑΠ αποτελούν αποθέωση της αυθαιρεσίας και της ασχήμιας καθώς είναι καλυμμένοι εξωτερικά με χυδαία ή κακόγουστα graffiti και πασαλειμμένοι εσωτερικά με κάθε είδους βρομόλογα, χαραγμένα τζάμια, ξεσκισμένα καθίσματα και παράθυρα που είτε δεν ανοίγουν καθόλου ή είναι μόνιμα ανοιχτά. Οι ταχύτητες που αναπτύσσουν οι συρμοί αποτελούν πρώτης τάξεως ανέκδοτο και τα μαγνητοφωνημένα μηνύματα είναι αποθέωση της βλακείας. Αν το ελληνικό κράτος σεβόταν στοιχειωδώς το ρόλο του, θα έπρεπε να έχει στείλει προ πολλού όλους αυτούς που κατοικοεδρεύουν στα γραφεία της οδού Αθηνάς πίσω στα χωριά τους να ξαναβοσκήσουν τα γουρουνάκια τους. Αντ’ αυτού, αγοράζονται καινούργιοι συρμοί που σε μικρό διάστημα ακολουθούν τις τύχες των προηγούμενων. Και κανείς, μα κανείς, δεν φαίνεται να ενοχλείται! Στην Αθήνα που κατέχει τα περισσότερα ρεκόρ ασχήμιας απ’ οποιαδήποτε πόλη της Ευρώπης, όλα αυτά θεωρούνται φυσιολογικά.
Θα μπορούσα να γράφω μέρες για όσα με εξοργίζουν σ’ αυτή την πόλη. Θα περιοριστώ και θα τελειώσω με την Οδό Ερμού, εμπορικότερη, ακριβότερη, γνωστότερη και πιο συνωστισμένη αρτηρία της Αθήνας. Ο κ. Μπακογιάννης σίγουρα την έχει περπατήσει αλλά δεν την έχει δει όπως τη βλέπουν καθημερινά όσοι εργάζονται ή πηγαινοέρχονται σ’ αυτήν επειδή οι αρχές έχουν φροντίσει να την απαλλάξουν από κάθε δυσάρεστο συναπάντημα μέχρι να τελειώσει τη βόλτα του.
Δεν έχει δει τους κάθε εθνικότητας, ηλικίας, φύλου και φυσικής κατάστασης επαίτες που πιάνουν καθημερινά πόστο σ’ όλο το μήκος του δρόμου, ιδιαίτερα το τμήμα μεταξύ της οδού Βουλής και της Πλατείας Καπνικαρέας, για να βγάλουν τον επιούσιο με τον τρόπο τους: επαίτες με κομμένα χέρια ή πόδια, καμένα σώματα, “μουσικά” όργανα με ή χωρίς ενισχυτές, αυτοσχέδιες χαρτονένιες ταμπέλες “πεινάω, βοηθήστε με”, “είμαι μόνος”, “ξένος”, ή ότι άλλο μπορεί να δελεάσει τον περαστικό για να δώσει ένα κέρμα, βρίσκονται στις δυο πλευρές του δρόμου, συχνά σε μικρότερη απόσταση των δέκα μέτρων ο ένας απ’ τον άλλο! Συνωστισμός ζητιάνων που θα δικαιολογούσε αλλαγή ονόματος της Ερμού. Κι αυτό γίνεται καθημερινά, ακόμα και τις Κυριακές, αφού η Ερμού είναι μεγάλο πέρασμα. Στη συμβολή με την Πλατεία Καπνικαρέας -το πιο πολυσύχναστο στέκι της Ερμού- αράζουν νυχθημερόν οργανοπαίχτες και “καλλιτέχνες του δρόμου” που τραγουδούν, ουρλιάζουν, χορεύουν ή κάνουν αυτοσχέδια νούμερα στους εκκωφαντικούς ήχους ενισχυτών και ταμπούρλων χωρίς να ενοχλούνται για την ηχητική βαβούρα και την ενόχληση που προκαλούν στους εργαζόμενους περιοίκους. Κι αυτό γίνεται Κυριακές καθημερινές 365 μέρες το χρόνο! Κι αν τολμήσει κάποιος να διαμαρτυρηθεί, πέφτουν πάνω του οι αργόσχολοι που απολαμβάνουν το θέαμα ή ακρόαμα για να τον φάνε. Αν υπήρχε Δήμος θα είχε βάλει μια τάξη σ’ αυτό το χάος για το οποίο τόσο ο γράφων όσο και άλλοι γείτονες έχουμε κάνει καταγγελίες που αγνοήθηκαν επιδεικτικά. Ο αδιάφορος Δήμος θα έπρεπε είτε να απαγορεύσει τη χρήση αυτού του σημείου στους καταληψίες του χώρου ή να τους επιβάλλει κανόνες για τη χρήση του: Άδεια χρήσης του χώρου, ώρες παρουσίας, απαγόρευση θορυβοποιών οργάνων και ενισχυτών, σεβασμό στις ώρες κοινης ησυχίας. Όμως ο Δήμος -και η Αστυνομία του- περί άλλα τυρβάζουν. Γι αυτό και θα καταφύγουμε στο Συνήγορο Προστασίας του Πολίτη. Και θα επηρεάσουμε όσο μας είναι δυνατό τις ψηφοθηρικές επιλογές των θυμάτων του Δήμου στις προσεχείς εκλογές. Ας το έχει κατά νου ο κ. Μπακογιάννης. Κι αν πιστεύει πως η Αθήνα έχει ανάγκη από ένα πανάθλιο δρόμο όπως η Ερμού, να τη χαίρεται. Και να τη διαφημίζει όπως θέλει στη μελετώμενη αναβάθμιση του Αθηναϊκού Τουρισμού. Η Ερμού πάντως δεν πρόκειται ποτέ να γίνει ένας δρόμος σαν την Bahnhofstrasse της Ζυρίχης, την Oxford Street του Λονδίνου, την Kaufingerstrasse του Μονάχου ή τη Λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων του Παρισιού. Εκεί υπάρχουν υπεύθυνοι Δήμοι και κανόνες που τηρούνται. Κι ο Δήμος Αθηναίων βρίσκεται έτη φωτός μακριά τους.
Διευθύνει το Ταξιδιωτικό Γραφείο Tropical Tours από την ίδρυσή του το 1987 και διακονεί τον τουρισμό για 52 συνεχή χρόνια
