Για μας το πιο σημαντικό είναι να ευημερούν τα νούμερα των αφίξεων. Για ποιότητα ούτε λόγος…
Τα μηνύματα που λαμβάνουμε για την πορεία του τουρισμού είναι διφορούμενα. Κάποιοι μιλούν για μια μέτρια σεζόν (τουλάχιστον μέχρι τώρα), ενώ άλλοι θεωρούν ότι πάμε αρκετά καλά, στα περσινά επίπεδα. Ίσως τελικά η αλήθεια να κρύβεται κάπου στη μέση. Ίσως πάλι κάποιοι προορισμοί να υπεραποδίδουν και άλλοι να υστερούν.
Αυτό που ωστόσο δεν δέχεται καμία αμφισβήτηση είναι ότι ανέκαθεν ο τουρισμός μας δούλευε στον αυτόματο πιλότο. Το πηδάλιο το είχαν πάντα άνθρωποι που δεν είχαν καμία σχέση με το αντικείμενο. Κοιτάξτε μόνο όλους τους υπουργούς Τουρισμού των τελευταίων 30 ετών και θα καταλάβετε.
Ας είμαστε ειλικρινείς, σοβαρή δουλειά -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- δεν έχει γίνει. Μακρόπνοο στρατηγικό σχέδιο δεν υπήρξε ποτέ. Πάντα είμασταν, «πάμε και όπου μας βγάλει». Το 19 και το 22 πήγαμε τρένο, όχι επειδή είχαμε σχέδιο, αλλά επειδή γενικώς ο τουρισμός πήγε καλά (πέρυσι ωφεληθήκαμε και από το revenge travel).
Αυτό που επίσης δεν δέχεται αμφισβήτηση είναι ότι οι κάθε λογής τουριστικοί προορισμοί ανά τη χώρα δεν έχουν επενδύσει σε νέες τεχνολογίες. Να μιλήσουμε για destination branding, για social media marketing ή για τη δημιουργία υποδομών που θα κάνει τη ζωή των ντόπιων και των τουριστών πιο εύκολη (αλήθεια, τα υδροπλάνα θα πετάξουν φέτος;);
Να μιλήσουμε για διαχείριση φήμης; Αντ’ αυτού, απλώς προσευχόμαστε ώστε η κακή φήμη του brand name Mykonos να μην επεκταθεί σε όλη την Ελλάδα… Αλήθεια, υπάρχει Plan B (ή απλώς ρίχνουμε τις τιμές στα τάρταρα;);
Μιλώντας για Plan B, τι σκέψεις υπάρχουν για τον εσωτερικό τουρισμό (διότι, όπως πάει το πράγμα, οι περισσότεροι Έλληνες δεν προβλέπεται να πάνε διακοπές); Όλα αυτά όταν τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια βρίσκονται σε δυσθεώρητα ύψη.
Την ίδια στιγμή κάποιοι προορισμοί ζηλεύουν Μύκονο και Σαντορίνη και μοιράζουν αβέρτα άδειες για την κατασκευή ξενοδοχειακών μονάδων, αδιαφορώντας αν ο προορισμός αντέχει τόσο πολλούς τουρίστες ή αν χάνει την ταυτότητά του.
Δεν θα μιλήσουμε για βιωσιμότητα, τον πιο hot όρο αυτή τη στιγμή στην τουριστική βιομηχανία. Εμείς δεν ξέρουμε ούτε καν τι σημαίνει. Για μας το πιο σημαντικό είναι να ευημερούν τα νούμερα των αφίξεων. Για ποιότητα ούτε λόγος…
Κάτι που επίσης δεν επιδέχεται αμφισβήτησης είναι ότι πολλοί προορισμοί δεν προσφέρουν πλέον καλή σχέση ποιότητας-τιμής (value-for-money). Πολλοί κακοί επαγγελματίες έχουν μπει στο χώρο ξεζουμίζοντας τουρίστες και το ήδη επιβαρυμένο προσωπικό (μπείτε μόνο σε κάποια σχετική ομάδα του Facebook για να καταλάβετε τι τραβούν πολλοί νέοι που δουλεύουν σεζόν – το multi tasking σε όλο του το μεγαλείο).
Δεν ξέρω πού θα κάτσει η μπίλια φέτος. Αλλά, ίσως να μην έχει και ιδιαίτερη σημασία. Η συζήτηση έχει δυστυχώς τεθεί σε λάθος βάσεις. Βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Το ζητούμενο είναι η έλλειψη οράματος. Το σίγουρο πάντως είναι ότι αρμενίζουμε στραβά και κάποια στιγμή, τώρα ή αργότερα, θα το πληρώσουμε…
O Ιωάννης Πρωτοπαπαδάκης είναι συγγραφέας, καθηγητής και εισηγητής σεμιναρίων σε θέματα μάρκετινγκ, ποιοτικής εξυπηρέτησης και διαχείρισης παραπόνων. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και κατέχει MBA (Master of Business Administration) από το Cleveland State University. Έχει εργαστεί στο τμήμα μάρκετινγκ της Misko-Barilla, καθώς και από το 2000 έως σήμερα, ως καθηγητής μάρκετινγκ και ποιοτικής εξυπηρέτησης, στην τουριστική σχολή Le Monde. Είναι συνεργάτης της HotelTraining.gr.
